Niet voor softies!
‘Soft?’ Herhaal ik met haperende stem, mijn hart slaat een slag over en ik verschuil mezelf instinctief achter mijn capuchon, zodat je me even niet kunt zien.
Het is een druilerige dinsdag, zo’n dag waarop je het liefst in een warm café afspreekt. Dat gaat nu even niet, dus overleggen we tijdens een duinenwandeling over jouw deelname aan mijn leiderschapsprogramma. Op veilige afstand van elkaar, allebei weggedoken in een warme jas, met de handen in de zakken.
‘Okay, dat is goed om te weten,’ zeg ik. Langs mijn capuchon zie ik nu alleen je neus en een stukje van je muts, die je voorovergebogen hoofd beschermt tegen de regen. Je hoofd vol kennis, ervaring en zelfverzekerdheid, dat zonet zijn twijfel uitsprak over meedoen ‘Ik weet het niet, jij zegt dat meedoen goed voor me is, ik geloof je en ik wil wel, maar ik kan het niet verkopen aan mijn manager, het lijkt niet heel concreet en misschien een beetje soft.’
Jouw woorden pijnigen mijn oren als de aldoordringende piep van een brandalarm. Ons ontspannen gesprek is verstoord. Zwijgend concentreer ik me op het gelijke ritme van onze voetstappen terwijl het woord soft blijft nagalmen in mijn hoofd.
En dan ineens, zet ik impulsief twee grote stappen vooruit, draai me een kwartslag om en schud mijn capuchon. Ik veranker mijn schoenen stevig in het duinzand als ik mezelf hoor vragen: ‘zeg eens eerlijk, vind jij mij ook soft?’
Hij stopt ook en kijkt langs mij heen het duinlandschap in. Met een jongensachtige grimas antwoordt hij: ‘Integendeel, ik waardeer je pragmatisme en je resultaatgerichtheid, daarom is het zo fijn om met je te werken.’
We vervolgen het grillige duinpad. ‘Gelukkig.’ zeg ik. ‘En juist daarom weet ik dat deze ervaring jou verder brengt.’ Ik geniet van de kracht van de stilte voordat ik mijn intuïtie woorden geef: ‘Jouw hoofd weet genoeg en wil de makkelijke weg van meer kennis blijven kiezen, maar dat brengt je niet waar je heen wilt. Anders was je er al lang geweest.’ Een waterig zonnestraaltje zet mijn laatste woorden kracht bij. ‘Het echte antwoord zit al lang in jou. Ik gun je zo om dit woorden te geven en met succes in de wereld te zetten.’
Het omhooglopende pad versmalt zich, ik ga voorop het duin op, even alleen met mijn eigen gedachtes. Zodra we weer naast elkaar kunnen lopen kijk ik hem aan en zeg ‘soft? Nee, eerder ongrijpbaar!’
Even later, alleen in de auto glimlach ik terwijl ik denkbeeldig tegen je zeg: ‘Het ongrijpbare beetpakken en in de ogen kijken is niet voor softies. Het is aan jou te bepalen of en wanneer je dat aandurft.’
